TIC, baby! (This is Colombia)

Allright, ik zit ondertussen net iets langer dan een maand in Barranquilla, een industriestad aan de Carraibische kust van Colombia. Tijd voor een update. Van te voren af wist ik dat dit geen toeristische trekpleister was met magnifieke bezienswaardigheden. Ik had dus geen al te hoge verwachtingen voor deze plek. Des te aangenamer ik verrast werd door de echte charme van deze stad, het volk. Colombianen zijn onvoorstelbaar open, vriendelijk en oprecht. Iedereen blijkt hier maar 1 doel te hebben, ervoor zorgen dat wij het naar onze zin hebben. Zo ontmoete ik bijvoorbeeld Andres, die me na een half uurtje praten al uitnodigde om de volgende dag met mijn vrienden een dagje te relaxen in zijn beachhouse. De mensen hier, de Costeños, zeggen dat deze openheid typisch is voor de Carraibische kust. Blijkbaar zouden de Cachacos, de mensen in het binnenland, veel kouder zijn. Maar die ondervinding moet ik zelf nog maken, binnen een paar weken. By the way, blijkbaar zijn er nog mensen die vinden dat colombianen awesome zijn: http://stesand.hubpages.com/hub/The-Friendliest-Countries-in-the-World

            
Mijn tweede belangrijke waarneming is dat een Colombiaan nooit gehaast is. Als je iemand tegenkomt zal die gerust op zijn dooie gemak een babbeltje met je slaan, ook al is hij reeds een half uur te laat voor zijn afspraak! Het is trouwens helemaal geen probleem om te laat te zijn. Rond eerst alles af waarmee je bezig bent en kom dan ´fully prepared´ naar de meeting. In Belgie zouden we ons ontbijt en douche skippen om op tijd te zijn. Hier verwacht men dat je op je opperbest arriveert en pas weggaat wanneer alles afgesloten is. Daarbovenop heb je altijd tijd voor iemand, altijd. Het is enorm onbeleefd om je je snel uit de voeten te maken omdat je nog het een en ander moet doen. Een enorme aanpassing, maar een mentaliteit waar we (ik althans) nog wat van kunnen leren - leef in het heden.

Een derde en voorlopig laatste opmerkelijke karaktertrek van de Colombianen is dat ze geen ´nee´ kennen. Alles wat je vraagt of verzoekt heeft een positief antwoord. Ze verwachten dit ook van u. Als ze je vragen om te dansen, zeg je ´ja´. Als ze je uitnodigen om naar de kerk te gaan, antwoord je ´graag´. Als ze je een bord met butifarra aanbieden, een gerecht waar zogezegd kat in verwerkt zou worden, eet je dit op tot de laatste kruimel. Een excellente mannier om uit de westerse comfortzone te treden.

Het vrijwilligerswerk

Bovenop leerkracht Engels ben ik ondertussen ook gepromoverd tot onderwijzer ´Frans voor dummies´. Het is een superleuk jobke en ik krijg er een overvloed van appreciatie voor. De leerlingen zijn supergemotiveerd, maar blijkbaar is Engels niet de eenvoudigste taal voor een Latino/a. 90% van onze tijd verzeilen we dan ook in komische situaties als deze: http://www.youtube.com/watch?v=lz0IT4Uk2xQ

Tripkes
In de meeste wekends gaan we (de aiesec trainees) meestal de toeristische toer op. Zo gingen we al naar het Tayrona Parque, een zeer speciale plek die bestaat uit spectaculaire rotsen, jungle, gouden & witte stranden. Deze trip begint met een paar uurtjes wandelen door de jungle tot je op de camping ´Cabo´ uitkomt die gelegen is op zo´n mooie plek, dat ik je gewoon ga verwijzen naar de foto´s in plaats van een beschrijving van superlatieven te geven. Snorkelen, wandelen, kamperen, drinken & feesten in een utopie van stranden & jungle, Topweekendje.

Vorige week bezochten we Cartagena, een koloniale havenstad en 1 van de toeristische highlights in Colombia. De stad bestaat uit 200-300 jaar oude gebouwen, in spaans koloniale architectuur. Deze architectuur bestaat zomerse kleuren (geel, rood, wit) en balkonnen gevuld met fleurrijke bloemen. Voor mij ging werd de charme van deze stad wel zwaar omlaag gehaald door de vele toeristen. Na 5 weeken in B/quilla te leven moest ik me even aanpassen aan zo´n bende gringos =)

Happy me heeft ook net zijn eerste surftripje achter de rug. We gingen 2 dagen naar Costeño beach, een surfcamp naast het Tayrona park. Relaxter volk dan op deze plek zal je moeilijk vinden. 6 euro per nacht voor een slaapplek in een hangmat naast het strand, 80 cent voor een pintje, chille mensen, beachparty en uiteraard het hoofddoel van dit tripke: surfen. Wat wil je nog meer?

When it rains, it pours
Kleine buitjes kennen ze hier niet. Tropische stormen met wind stortregen en bliksem, dat wel. Nu het regenseizoen hier wat op gang komt, is dit ook bijna dagelijkse kost. Desondanks de zware nood aan riolering (of afvoer van dit water), heeft barranquilla hier blijkbaar geen geld voor. Daarom onstaan er bij elke bui verschillende rivieren in de stad, groot genoeg om er met een bootje op te varen! Check deze video: http://www.youtube.com/watch?v=LwFDwOaOgI0
Het positieve hieraan is dat wanneer het regent, je niet naar je werk hoeft te gaan!

Salsa & Aguardiente
Een ding is zeker, Colombianen houden van dansen. Reggae heb ik hier nog niet gevonden, maar ondertussen ben ik volledig verkocht aan Salsa, Merengue, Vallenato, Cumbia en Reggaeton. Dansen komt als een tweede natuur voor elke zelfrespecterende Colombiaan. En als ze dansen, dansen ze sensueel. Reggaeton is meer voorspel dan wat anders. In het begin was het even wennen voor de bedeesde Europeanen onder de aiesecers, maar al snel kijk je uit naar de volgende perreo time (of op zijn vlaams ´tijd om te schuren´)

Op de 2e plaats van het lijstje ´Dingen waar Colombianen van houden´ staat drinken. Hier in B/quilla drinken ze bastante!Integendeel to Europa is deze liefde voor alcohol geen taboe. Mijn kennismaking met mijn eerste host, ging bijvoorbeeld als volgt:
-Ik: So what are your hobbies?
-Daniella: Hmm, I like footbal, drinking and piano
En als ze drinken, drinken ze Aguardiente. Dit is een naar anijs smakende drank die op feestjes door jan en alleman in je mond gegoten wordt. Ook hier heb je geen optie om ´Nee, bedankt´ te zeggen.
Om deze reden leerde ik al snel de betekenis van ´Estoy full enguayabado´, oftewel ´Ik heb een kater van hier tot in Tokio´

TIC, baby

En Barranquilla no me quedo
Na 2 maand in B/quilla te leven, begrijp ik waarom Joe Arroyo zijn salsa hit ´En Barranquilla me quedo´ schreef. Ik begin het gevoel te krijgen dat ik hier ook wel eens zou kunnen blijven. Het hier is hier stillaan een 2e thuis aan het worden voor mij. Ik heb en familie, vaste vrienden, vriendinnetje, ging naar de les (spaans), in de weekends gaan we feesten,... Nu ja, dat was niet echt het doel van deze trip, dus tijd om te vertrekken! Het avontuur tegemoet!

En San Gil me llego
Eerste stop: San Gil, de adrenaline hoofdstad van Colombia. Na een zeer (verrassend) comfortabele busrit van 15 uur arriveer ik in dit kleine bergdorpje aan de voet van de Sierra Nevada del Cocuy. Een tweede adrenaline-junkie heb ik niet gevonden in barranquilla (niet dat ik echt liggen zoeken heb), en ben dus op mijn eentje de bus opgestapt. De eerste momenten als solo-reiziger zijn aangebroken.

Ik slaap in Macondo. Dit zou een zeer populair hostelletje zijn waarvoor je zeker reservaties moet maken. Ik reserveer een bed in de grote dormitory, met de gedachte meer vrienden te kunnen maken. Het was dan ook een redelijk koude douche wanneer ik in deze kamer slechts 1 (zieke) kerel vondt. Maar bon, geen probleem, een momentje alleen kan ook eens deugd doen. Deze eerste dag hang ik rond in Parque Gallineral. In dit park zijn alle bomen bedekt met een soort slingers van mos (zie foto), wat een magisch sfeertje teweeg brengt. Ik ontmoet hier Orlando, colombiaans hobbyfotograaf. Wanneer ik ´s avonds terug in het hostelletje beland zijn er gelukkig al wat meer (superchille) mensen gearriveerd. We beslissen om de volgende dag samen de rafting te doen.

Na in het verleden meermaals teleurgesteld te zijn door andere raftings, ging ik met niet te veel verwachtingen richting Rio Suarez, een rivier met level 4/5. Na de rafting was ik, om het zeer zacht uit te drukken, alles behalve teleurgesteld :)
Op een bepaald moment verloren we zelfs onze gids! Wat het nog spectaculairder maakte, was dat dit specifieke moment zich een aantal meter voor een waterval (kleintje) situeerde! ´s Avonds houden we een kleine jacuzzi party, maar al snel krijgen we de keuze "slapen of buiten". We kiezen voor buiten, en treffen het meest stille/dode dorpje in de wereld aan. 

  
Met een klein katertje van al de Ron de Medellin de nacht ervoor, is het een perfecte dag voor relaxing. Samen met Art, een Hawaiiaan, bezoek ik Barichara, een van de best bewaarde koloniale dorpjes van Colombia. Hier valt geen zak te beleven, behalve wat fototjes nemen en gefrituurde mieren te eten. 

´s Avonds is er meer spectakel met het spelen Tejo. Het doel in dit spel is een ijzeren disc van zo´n 7 meter afstand op een doelwit te smijten. Het leuke hieraan is dat dit doelwit gevuld is met pakketjes buskruit! Pintjes aan 70 eurocent en knallend buskruit, ik snap waarom dit de colombiaanse nationale sport is.

  

Als laatste activiteit in San Gil bezoeken we Pescaderito, een zeer afgelegen plek met natuurlijke swimming holes en kliffen om van te springen. Lijkt super om te kamperen, jammer genoeg heb ik mijn busritje die avond naar medellin al betaald. Wel ja, "jammer genoeg", elke colombiaan zegt dat dit de coolste stad van het land is. De vooruitzichten zijn dus weer dik in orde.

Medellin
Aangekomen in de zogenaamde stad van Pablo Escobar. Het is moeilijk je in te beelden dat dit 20 Jaar geleden de gevaarlijkste stad van de wereld was. Het is momenteel veiliger in Damascus, dan het was in Medellin in dat tijdperk. De evolutie die deze stad in de 21e eeuw heeft doorlopen is bijna niet te geloven. Het is niet langer de stad van Escobar. Deze crimineel heeft men intussen ingeruild voor hoogstaande cuisine, wilde fiestas, gezellige wijken en andere zaken die deze plek een "toeristische" trekpleister maken (naar colombiaanse maatstaf). Ik heb hier een zeer goede tijd gehad, en het was leuk eens iets anders te horen dan de eeuwige latino muziek. Maar al bij al was deze stad zo opgehemeld en overhyped door elke Colombiaan (zelfs als die er zelf nog niet geweest was) dat de verwachtingen een beetje te hoog lagen.

Voor mij was het hoogtepunt in deze stad de 'free walking tour'. In deze tour gidste Pablo (niet escobar) ons rond in de typische wijken van Medellin en vertelde gepassioneerd over de geschiedenis van deze stad en dit land.
Een leuke anekdote uit deze tour gaat over een gebouw dat ontworpen werd door een Belgische arcitect in de jaren '20-'30. Voor het gebouw voltooid was, trok de Belg weg uit Colombia. De Colombianen dachten het gebouw gerust zonder hem te kunnen voltooien. Probeer op de foto's hieronder het deel te onderscheiden dat door de Colombianen uitgevoerd werd.

Waar ik aangenaam door verrast was, waren de activiteiten in de omgeving van Medellin. Zo kan je goedkoop paragliden. Op deze mannier krijg je het beste uitzicht over Medellin. Na een kwartiertje heb je het wel gezien, maar dan wordt het pas echt cool wanneer de bestuurder begint met een aantal loopings uit te voeren. Zalige G-krachten!

Ook Gautape, een dorpje in de buurt was, het bezoeken meer dan waard.
In het midden van een rivierencomplex bevindt zich een 200 meter hoge granieten "steen", die je kan beklimmen. Weird shit.

De koffiezone
Na Medellin op naar Manizales, het noordelijke punt van de droehoekige koffiezone. We zitten midden in het Andes gebergte, en worden verrast door het groene landschap. Om de een of andere reden verwachtten we kale rotsen en dergelijke. Maar blijkbaar loopt de tropische zone hier nog door to dik boven de 3000 meter. We bezoeken Hacienda Guayabal, een koffieplantage. Niet dat ik zo geïnteresseerd was in het koffieproces, maar het panorama en de 100'en kolibries maken deze uitstap spectaculair. Ook de "koffietasting" was interessant, na zo'n 12 koffies voel ik me even hyperactief als de kolibries rondom mij.

Koffie voor dummies (en de geïnteresseerden en liefhebbers):
Eerst en vooral, de grootte van de koffieboon is belangrijk. Alles met een grootte boven de 16/48 inch (het gaat tot 18-19/48 inch) mag je premium coffee noemen. Blijkbaar kan je dit soort bonen bijna nergens kopen, en misbruiken zelfs merken als Juan Valdez de term premium coffee.
Ten tweede een aantal zaken waar je rekening met moet houden bij het zetten van een koffie. Als je een echte espresso-machine hebt moet je letten op de tijd dat je de koffie laat doorlopen in je tas. Laat je hem 0-10 seconden doorlopen, krijg je een iets zuurdere smaak. Dit is niet noodzakelijk slecht, de eigenaar van de hacienda vond dit persoonlijk de beste smaak. Mijn favoriet is wanneer je hem 10-25 seconden laat doorlopen. Dan krijg je een zeer zachte smaak. Laat je de koffie langer dan 25 seconden doorlopen, wordt de smaak bitter.
Heb je geen espresso-machine en gebruik je een filterapparaat, dan is het belangrijk op de temperatuur van je water te letten. 60-70 graden geeft je een zuurdere smaak. Rond de 80 graden geeft je een zachte smaak. En kokend water geeft je bittere koffie.

Salento
Verder in het zuiden van de koffiezone vinden we Salento, een bergdorpje met een populatie van zo'n 4000 hoofden. 1 reden om deze omweg te maken: Valle del Cocora. Deze vallei is een fucking droom, een droom met palmbomen tot 60 meter hoogte! De rit hiereen was ook vernoemenswaardig. Met 14 man in een jeep, en ik ben er zeker van dat de bestuurder gerust nog wat passagiers op het dak zou meegenomen hebben als die zich aanboden.
       

San Agustin
Voorlaatste stop in Colombia, de archeologische site San Agustin. Tot een paar jaar geleden was dit gebied nog overrompeld met guerilla. Nu is het betrekkelijk veilig (als je overdag reist). Het gebied rondom dit dorpje is gevuld met vulkanische rotsen die duizenden jaren geleden uitgespuwd werden door de omliggende vulkanen. Blijkbaar kon de lokale bevolking (zo'n 5000 jaar terug) het niet laten deze rotsen te bewerken met hun beitel. Het resultaat is honderden standbeelden, verspreid in de natuur. Om de omgeving te verkennen huur ik hier een paard, genaamd Pirate. Ik denk dat ze hem een lijntje cocaïne bij het ontbijt gegeven hadden, want de enige versnelling dat hij kende was gallop.
     

We zijn er bijna
Na een veel langer dan gepland verblijf in Colombia, reizen Andy & ik morgen eindelijk naar de grens met Ecuador. Hoewel ik er naar uitkijk verder te reizen, ben ik er zeker van dat ik de Colombiaanse cultuur zal missen. Er zijn hier zoveel karaktertrekken die me bevallen. Bijvoorbeeld hoe je hier alle soorten vers geperst fruitsap drinkt voor minder dan 1 dollar, hoe de Colombianen elke voetbaloverwinning vieren met een klein carnivalletje, hoe de vrouwen hier enkel blijken te verbreden in hun borsten en kont, hoe iedereen hier onvoorstelbaar vriendelijk is,... Vooral dat laatste maakt dit land zo geweldig. Colombia is een van de meest diverse landen in de wereld, met zowel het Amazonewoud, de Andes en de Carabische kust. Maar op elke plek is er 1 constante: de sympathieke, behulpzame Colmbiaan.

Colombia, een gevaarlijk land?
Als laatste nog dit "voetnootje".
In 3 maand tijd heb ik slechts eenmaal schrik gehad, mijn eerste nacht in Bogota.
Zolang je het Colombiaanse 11e gebod volgt is de kans op overval en dergelijke vrij klein. Dit 11e gebod luidt "No dar Papaya", letterlijk vertaald als "geef geen papaya". Want als je papaya geeft, zal de papaya opgegeten worden (A papaya puesta, papaya partida). De interpretatie hieran is dat je geen oppertuniteit moet geven. Loop bijvoorbeeld niet met je iphone muziek te maken op straat. Mijn indruk is dat de meeste criminelen hier eerder passief dan actief op zoek zijn naar hun volgende buit. Ze gaan dus niet op zoek naar een rijke gringo, maar als diezelfde gringo zijn camera niet vasthoudt in de sloppenwijk, zal de "papaya" opgegeten worden. Met andere woorden, gebruik je gezonde verstand.

En wat met de FARC (guerilla)?
Die zijn momenteel redelijk goed teruggedrongen in de jungle en de bergen. Je hebt blijkbaar wel een aantal gevaarlijkere zones rondom de toeristische route. Maar zolang je ook hier het 11e gebod toepast, is de kans op kidnapping miniem. In dit geval ben ik dus de papaya, en in deze regios zal ik daarom overdag (wanneer het leger parraat is op de route) reizen ipv met de nachtbus.