Alpinisme in Ecuador

Allright, na een verrassend (bijna teleurstellend) gemakkelijke grensovergang komen we aan in Ecuador. 

Het is opmerkelijk hoe groot het verschil is met Colombia. Er zijn enkele raakpunten, maar over het algemeen heerst er hier een heel andere cultuur. Ander voedsel, andere muziek, andere mensen. Zelfs het landschap is volledig getransformeerd van een groen tropisch Andes gebergte naar een bruin, kaal vulkaanlandschap. 

Quito
Het weekend verblijf ik in de hoofdstad Quito, gelegen op 2800 meter hoogte en vlakbij de evenaar. Zoals vele hoofdsteden is het hier niet de veiligste plek. Na vele horrorverhalen gehoord te hebben worden we zelf ook slachtoffer van een roofpoging. Gelukkig konden we sneller lopen dan die kerel. Desondanks dit akkefietje, vind ik deze stad geweldig! De straten zijn gevuld met kleurrijke gebouwen, goede restaurants, gezellige bars, volle clubs en een eigenaardig volkje. Met eigenaardig volkje verwijs ik naar de inheemse Quechua bevolking (die indiaan-achtige mensen). Deze had je veel minder in Colombia, en zaten verstopt in de Jungle. Ze zijn gemakkelijk te herkennen aan hun sterke "indiaanse"gezicht, hun hoedje en de rest van hun typische klederdracht. Het is iets speciaals om bijvoorbeeld op een bus te zitten die gevuld is met dit volkje. Het voelt zo echt aan. Echt, als in 'echt Zuid-Amerikaans'.

Quilotoa
Maxim (een hollander die ik ken van in Barranquilla) en ik plannen om de Cotopaxi te beklimmen. Dit is een vulkaan in de buurt van Quito. Meer specifiek is dit de hoogst actieve vulkaan in de wereld (net geen 6000 meter boven de zeespiegel). Op deze hoogte moet je rekening houden met hoogteziekte en moet je op voorhand wat acclimatiseren. Dit houdt in dat je verspreid over enkele dagen steeds hoger slaapt, (enorm) veel drinkt en enkele wandelingen maakt. Sommigen nemen hier een hele week de tijd voor. Wij hebben deze luxe niet (tijdsgebrek) en acclimatiseren slechts 1 dag & nacht. Dit doen we in Quilotoa, een kratermeer op 4000 meter hoogte. 

Cotopaxi National Parque
's Ochtends worden we beiden wakker met een barstende koppijn. Blijkbaar hadden we toch beter een aantal dagen uitgetrokken voor dit acclimatiseren. Maar bon, we beslissen toch aan te sluiten bij de 2-daagse Cotopaxi-expeditie. De eerste dag verblijf je in basecamp, op 4800 meter. Omdat het de hele dag sneeuwt worden we verplicht binnen te blijven. Maar we hebben een chille groep, en de sfeer zit goed. We drinken zo'n 5 litter thee van coca bladeren en onze hoofdpijn deint langzaam weg.

Om 7u gaan de lichten uit & iedereen kruipt in zijn bed, want op middernacht staat ons "onbijt" al klaar. Ondertussen is het gestopt met sneeuwen en we starten onze klim met klare sterrenhemel. Het pak verse sneeuw en de hoogte maken deze tocht een van de meest uitputtende ervaringen van mijn leven. Stap voor stap, meter per meter is het tempo. UIteindelijk, rond 6 uur en op 5500 meter hoogte krijgen we een spectaculaire zonsopgang te zien. Absoluut ongelooflijk zicht met 6 omringende vulkanen. We mogen niet verder klimmen. De sneeuw is te diep en in combinatie met de opkomende zon vergroot met iedere minuut het lawine gevaar. Jammer, maar eerlijk gezegd zijn we ook wel blij dat we terugkeren. Geloof me, een berg beklimmen op deze hoogte in de diepsneeuw is meer dan uitputtend en niet te onderschatten!

Het was een ervaring als geen ander, en ik ben verkocht voor toekomstig alpinisme. Maar eerst rust, veel rust...