Twijfelachtige terugkeer naar Peru
Goed, bolivia is voorbij. Het was kort & bondig en ´khad graag nog wat langer gebleven, maar ´k heb een meeting met een oude bekende in Arequipa, Zuid-Peru. Niemand minder dan emily zit daar te wachten!
Ik moet zeggen, het voelt leuk aan eens in een stad aan te komen zonder de "verplichte" socializing met nieuw volk. Na al dat reizen is het een welgekomen pauze. We hangen een beetje rond. Ja, rondhangen is het juiste woord, beetje niksen en bijpraten. Na het drukke Bolivia even geen goesting in activiteiten. Na 2 dagen trekt ze verder door naar Chile. Ze probeert me te overhalen om een stukje mee te reizen. En hoewel Chile er zo fucking cool uitziet, besluit ik dat m´n budget dit niet toelaat (Chile is gestoord duur in vergelijking met de noordelijkere contreiren).
Dusja, ik hang nog een paar dagen rond in Arequipa en trek naar het noorden, terug naar Lima. Daar surf ik een beetje op een topspot, Punta Hermosa, met 7 verschillende point breaks op wandelafstand. Allemaal leuk en wel, maar om de een of andere reden niet bevredigend. Ik heb het gevoel dat ik het hier een beetje gehad heb in Peru. Ondertussen, met de aankomende feestdagen, begint een gemis van famillie en vrienden een dagelijkse last te worden. De enige gedachte die het reizigersvuur terug in me opwakkert is de gedachte aan Chile... Fuck it, ik ga naar Chile! Liever een iets duurder nieuw avontuur waar ik naar hunker, dan mijn tijd hier onbevredigend te verslijten in Peru.
De volgende dag boek ik mijn bus naar de grensstad Tacna! 22 uur terug naar het zuiden. Redelijk stom aangezien ik net van daar kom, maar bon. Ik arriveer aan de grens op de 21e van December en zou graag in Santiago geraken tegen kerstavond. Dus bij mijn aankomst in de busterminal vraag ik direct rond of het mogelijk is een ticketje te boeken voor de volgende dag. Neen, alles zit stampvol! Iedereen reist naar zijn familie deze tijd van het jaar en ik ben zo stom om niets op voorhand te boeken. 1 bedrijf heeft echter een extra bus ingezet met nog 3 lege plaatsen. Maar deze vertrekt bijna onmiddelijk. Anyway, geen rust in Tacna dan maar. Ik boek de busrit. Nogmaals 30 u gezellig in m´n zeteltje zitten. Met andere woorden, 50 uur rechtstreeks van Lima naar Santiago knallen. 1 ding weet ik zeker, dit doe ik niet gauw opnieuw! Langs de andere kant ´No pain, no gain´. En tegen de tijd dat ik aankom in Santiago ben ik een van de gelukkigste mensen op aarde. Chili is niet noodzakelijk hemel op aarde (behalve misschien Patagonië, waar ik deze reis niet zal geraken), maar dat is niet nodig. De traveler spirit is terug en de vooruitzichten zijn mooi!
